سفر من از نیویورک آغاز شد و در حدود 700 مایلی شرق مقصد مورد نظر خود از لاس وگاس ، نوادا به پایان رسید. این کار با تعطیلات آخر هفته در نیویورک با برخی از دوستان مدرسه گرادیان شروع شد ، جایی که ما بیش از حد نوشیدیم. در واقع ، آنقدر که پاسپورت من توانست یک عمل ناپدید کننده فوق العاده را انجام دهد.

من دانشجوی بین المللی از انگلستان بودم ، بنابراین از دست دادن گذرنامه به ویژه دردناک بود. بعلاوه ، برادر من و برخی از دوستان قرار بود طی چند ماه به آنجا بیایند (مدت زمان بسیار کمی برای انجام کامل مراحل تعویض گذرنامه) و ما از قبل برنامه ریزی کرده بودیم که برای انجام یک جاده به شیکاگو و سپس لاس وگاس پرواز کنیم. سفر به جنوب غربی اما بدون گذرنامه به معنای پرواز نبود.

هنوز هم عهد کردیم که این کار را انجام دهیم. ما در شهر کالج من در نیوانگلند مهمانی گرفتیم ، سپس به سمت بوستون حرکت کردیم و دوباره مهمانی گرفتیم. آنها سوار هواپیمای شیکاگو شدند و در کمتر از سه ساعت به آنجا رسیدند. آیا فناوری مدرن فوق العاده نیست؟

با قطار به شیکاگو رفتم و کمی زیر 28 ساعت رسیدم. آیا حمل و نقل مبتنی بر فناوری حاصل از انقلاب صنعتی فوق العاده نیست؟

بعد از اینکه سرانجام در روز یکشنبه عید پاک به شیکاگو رسیدم ، مناظر را دیدیم و برخی از میله ها را بررسی کردیم. شیکاگو یک کلانشهر فوق العاده است. ما برای مرحله بعدی آماده شدیم.

مقصد ما لاس وگاس بود ، جایی که ما یک ماشین سوار می شدیم و در جنوب غربی بزرگ آمریکایی می گشتیم. قبل از پروازهای مربوطه / حمل و نقل قرن نوزدهم ، با یک دوست دبیرستانی کیت ، برای صبحانه رفتیم. کیت پیشنهاد کرد تا مرا به ایستگاه برساند. ما در راه گپ زدیم:

کیت: قطار شما چه مدت است؟

من: حدوداً 2 روز.

کیت: مطمئنی؟ احساس می شود طولانی تر از آن خواهد بود.

من (با خونسردی): نه ، بلیط اینجاست. آنجا می گوید.

کیت (مطمئن نیستم): خوب ... پس باید باشد.

احساس مشکوکی داشتم که مشکلی پیش آمده است. با این وجود ، من یک سفر منطقی دلپذیر داشتم و از فضای چشمگیر و متغیر آمریکا عبور کردم. از مزارع ذرت ، کوه ها و صحرا عبور کردم. من با یک راننده تاکسی نشسته ام که به دلیل نژادپرستی که شاهدش بوده است ، کار خود را رها کرده است. او وسایل خود را جمع کرد و برای امتحان شانس به وگاس رفت.

در ریل ها آهسته پیشرفت کردیم. احساس کمین اینکه اشتباهی رخ داده بزرگتر شد. بلیط خود را بارها و بارها چک کردم: ورود: ساعت 10:30 صبح . خطایی رخ نمی دهد ، اما چگونه می توانیم در زمان تعیین شده فاصله را ایجاد کنیم؟

صبح ورود برنامه ریزی شده من از خواب بیدار شدم ، نقشه را بررسی کردم و متوجه شدم که هیچ کجا نزدیک نیستیم. بنابراین من از نگهبان نقشه بزرگتر و دقیق تری خواستم.

نقشه توقف نزدیک را نشان می دهد: لاس وگاس ، نیومکزیکو. نیومکزیکو ؟ نیومکزیکو. داشتم به لاس وگاس اشتباه می رفتم.

قطار را در شهری ساکت و ساکت و مستقیم از سرجیو لئونه وسترن ترک کردم. اطراف آن کویر بود. درهای سالن در حقیقت باز شد و مردی در خیابان ایستاده بود و یک اسلحه را روی شانه های خود گرفته بود. این همان لاس وگاس نبود که تصور می کردم.

بلافاصله بلیط بعدی را به لاس وگاس (نوادا) خریدم ، اما تا روز بعد باقی نماند. با دوستانم تماس گرفتم و به آنها گفتم كه قطارم خراب شده است و من روز بعد با آنها ملاقات خواهم كرد. من فهمیدم که برای همیشه دروغ می گویم تا اینکه پشت همه جوک ها باشم. یک اتاق هتل پیدا کردم ، چرت زدم و به دنبال یک بار رفتم.

دو درب سالن را با رضایت فوق العاده باز کردم و در بار نشستم. من یک آبجو سفارش دادم ، کمی بلندتر از حد ضروری صحبت کردم تا مردم لهجه انگلیسی من را بشنوند. سرها برگردیدند و من بلافاصله داشتم داستان خود را برای اهالی محل می خواندم.

در آن شب تاریک اتفاقات زیادی افتاد و من تعداد زیادی دوست بسیار موقت پیدا کردم. یک زن و شوهر بزرگتر خوب در بار بودند. یک زوج جوان بسیار خوشایند وجود داشتند ، یکی از آنها خواهر خود را برای شب به من پیشنهاد داد (خوشبختانه او خارج از شهر بود). قهرمان کشتی شهر (دروغ نیست) وجود داشت ، و یک مکزیکی مبهوت و زخم چاقو انتهای انگشت خود را از دست داد.

در اواخر شب مردی که من با او صحبت نکرده بودم یک ساعت خوب با تهاجم به آن طرف بار نگاه کرد. احساس کردم چون او نوع دوستانه ای نیست ، من اوه خیلی بی گناه از دوستان جدیدم پرسید که آیا ممکن است مشکلی داشته باشم؟ آنها با مرد خیره یک کلمه صحبت کرده بودند و او بی درنگ عذرخواهی کرد.

شب با یکی از آنها پیشنهاد کرد که به خانه او برگردیم و کمی کوکائین درست کنیم. من به اندازه ادب انگلیسی می توانم رد کنم.

صبح روز بعد از لاس وگاس (نیومکزیکو) خارج شدم ، چند ساعت بعد با دوستانم ملاقات کردم و از خراب شدن قطارم شکایت کردم. ما در نیمه راه بین لاس وگاس دیدار کردیم و با ماشین به سمت گراند کانیون حرکت کردیم.

چهار سال بعد و من هنوز به لاس وگاس واقعی نرفته ام و دوستانم هنوز واقعیت را نمی دانند.