در کتاب استادانه او در سال 2002 ، تریست و معنی هیچ جا ، یان موریس از چگونگی شمال می نویسد شهر ایتالیا همیشه اشتیاق مبهم اما قدرتمندی را در او برانگیخته است. آشنایی من با شهر کل زندگی بزرگسالی ام را در بر می گیرد ، اما او مانند زندگی من هنوز احساس انتظار می کند ، گویی که یک اتفاق بزرگ اما نا مشخص همیشه در شرف وقوع است ، او می نویسد.

یک کتاب گرگ و میش ، منتشر شده در سال 75 موریس ، این کتاب در مورد شهر بندری امپراتوری هابسبورگ سابق و چگونگی ماهیت این شهر در تاریخ طولانی و لایه لایه آن به عنوان یک جلسه کاملاً خوشحال کننده از فرهنگها و مردم ، زبانها و امپراتوری ها است. اما این همچنین کتابی در مورد بازگشت به مکانهایی است که در گذشته می شناختیم و اینکه چگونه سفر به ما امکان می دهد اندازه خود و مقصد را بسنجیم. جذابیت نتیجه از دست رفته و قدرت کمرنگ مرا اغوا می کند ، گذشت زمان ، گذشت دوستان ، اسقاط کشتی های بزرگ! او از شهر می نویسد. به نظر می رسد که من برای یک نگاه اجمالی کوتاه و احساسی ، از زمان به هیچ جا برده ام.

این توصیف موریس خالص است. علامت تعجب هم همینطور است. در اینجا هیچ چیز غم انگیز و پرشوری وجود ندارد ، اما سرزندگی ، نشاط ، شفافیت دید چشمگیر که همه کارهای موریس را مشخص می کند. همچنین نمی توانم خواندن را کم کنم تریست و معنی هیچ جا تا حدی اتوبیوگرافیک - روایتی از شهری که مانند خود موریس یک احساس ناخوشایند در زندگی است ، که شامل بسیاری از لایه ها و لایه ها است و این کار را با وقار ، شفافیت و خودآگاهی انجام می دهد.

موریس پس از یک زندگی خارق العاده در اواخر نوامبر در سن 94 سالگی درگذشت. جیمز موریس متولد شد ، او (سپس او) در گروه کر پسران در کلیسای مسیح ، آکسفورد آواز خواند ، در ارتش انگلیس خدمت کرد ، دو سوم کوه اورست را مقیاس بندی کرد تا گزارش صعود پیروزمندانه سر ادموند هیلاری به قله در سال 1953 ، تبدیل به یک خبرنگار خارجی که خبر دخالت فرانسه در بحران سوئز را در سال 1956 منتشر كرد ، ده ها اثر درخشان از تاریخ و گزارش سفر نوشت - و سپس پس از سالها هورمون درمانی ، در سال 1972 در كازابلانكا تغییر جنسیت داد ، كه در ژانویه ظاهر شد.

زندگینامه او در سال 1974 ، معما ، آغاز می شود: من سه یا شاید چهار ساله بودم که فهمیدم در جسمی اشتباه به دنیا آمده ام و واقعاً باید یک دختر باشم. این کتاب به دلیل واقعیت شفافیت قابل توجه است. موریس در مقدمه ای برای چاپ مجدد کتاب در سال 2001 نوشت ، من هرگز فکر نمی کردم که معمای شخصی من یا مربوط به علم یا کنوانسیون اجتماعی باشد. آنچه مهم بود این بود که آزادی همه ما این باشد که زندگی خود را همانطور که می خواهیم زندگی کنیم ، دوست داشته باشیم هر طور که می خواهیم دوست داشته باشیم و خود را ، هر چند عجیب ، ناراحت کننده یا طبقه بندی ناپذیر ، در یکجا با خدایان و فرشتگان بشناسیم.

همین روحیه خودشناسی به آثاری که موریس در آن روح مکانی را با چند حرکت قلم مو به ظاهر بی دردسر تسخیر کرده است ، اطلاع می دهد. عمیقاً آموخته ، موریس بیشتر از یک معلم دانشجوی تاریخ بود - همیشه یک علاقه مند ، و هیچ وقت شغل. من به ویژه اعزام هایی را که برای آنها نوشته دوست دارم رولینگ استون بین 1974 و 1979 - پرتره های اجتماعی-انسان شناختی از شهرها. (آنها در یک جلد 1980 جمع آوری شدند ، مقصد .)

در ژوهانسبورگ در سال 1976 ، پس از آغاز شورش های شهرستانی که سال ها بعد به سقوط رژیم آپارتاید کمک می کند: در آنجا با زباله دانهای زرد رنگ خود محاصره شده است ، مانند پشته های فضولات خود ، ثروتمندترین شهر آفریقا اما در کل بدون مسئولیت. و استانبول در سال 1978: هیچگاه شروع جدیدی در استانبول وجود ندارد. خیلی دیر است گذشته های پی در پی آن غیرقابل درمان و گریزناپذیر هستند.

مربوط : 2 مسافر ترنسجندر در مورد کاوش در ایالات متحده و جهان ، قسمت 15 سفر + تفریح ​​و پادکست جدید

موریس شیفته آنچه شهرها را وادار به کار می کند - جغرافیای آنها ، منبع ثروت آنها بود. لندن سخت مانند ناخن است ، و این فرصت طلبی است که این شهر پولسازان را با درخشش در انقلاب و هولوکاست ، حمله رعد و برق ، در داخل و خارج از امپراطوری ، و در طی دوره های بیشماری از عدم اطمینان که به نظر می رسد اکنون اطمینان آن را خنثی می کند ، حمل کرده است. در سال 1978 نوشت. در سال 1976 وی از لس آنجلس دیدار کرد ، در شاتو مارمونت ماند و صنعت مشاهیر این شهر را مورد بررسی قرار داد. از نیویورک در سال 1979 ، موریس مشاهده کرد: من فکر می کنم تحلیل ، شغل اصلی منهتن است - تجزیه و تحلیل روند ، تجزیه و تحلیل گزینه ها ، تحلیل سبک ، تجزیه و تحلیل آمار ، تجزیه و تحلیل بیش از همه خود من.

اگرچه موریس بیشتر اوقات روحیه سخاوتمندانه ای دارد ، اما اعزام وی از واشنگتن دی سی در سال 1976 در حال انجام است. وی نوشت ، به نظر من در هیچ كجای دنیا مردم خودشان را جدی تر از واشنگتن نمی گیرند یا به نظر می رسند نسبت به برداشت های دیگر غیر از آنها بی تفاوت باشند. در بازدید از هر سه کلانشهر آمریکا ، ترکیبی عجیب از قدرت جهانی و ولایت گرایی شدید تحت تأثیر او قرار گرفت.

در این دوره از داستان های اینستاگرام و این فصل همه گیر از سفرهای صندلی ، من با خواندن ارسال های موریس بسیار لذت بردم. آنها تصاویر غنی و پیچیده را ارائه می دهند ، نه پیکسل های منفرد. اما هنوز هم کتاب تریست او بیشترین ضربه را به من وارد می کند. این یک چشم انداز از شهری است که کاملاً از خود و منسوخ شدن تاریخی اش آگاه است ، اما هنوز هم پابرجاست. او می نویسد ، از نظر من این یک نوع اگزیستانسیالیستی است. هدف آن این است که خودش باشد. موریس نیز همینطور بود. کار او ادامه دارد.